Rozdział XX

                        Rozdział XX

4 LATA WCZEŚNIEJ

Irak prowincja Al-Anbar

Zespół snajperski GROM-u zajął pozycję na wzgórzu.Młody operator specjalny lustruje teren przez lunetę karabinu wyborowego.-

-Ej! Młody.Ta twoja Dorotka to jaka jest?Wykazuje zapał?-spytał obserwator kładąc szczególny na wyraz "zapał".-

-Gówno ci do tego.-odpowiedział snajper z uśmiechem na twarzy.-a poza tym jestem Krzysiek.Ale mówią na mnie Świeca.-zakończył.-

-Marian.Ale mówią na mnie Kuba..-uścisnęli sobie ręce.Wypili po shake'ku i wrócili do pracy.Nagle w szkle lunety pojawili się mężczyzna i chłopiec.-

-Mam tu dwójkę Irakijczyków.Dzieciak i jego stary.Bez broni.-powiedział Krzysiek.-

-O cholera! Już kiedyś gościa widziałem.To Abrar al-Kuwaiti a ten mały to jego syn Chaled al-Kuwaiti-powiedział Kuba.Wtedy Krzysiek zobaczył jak Irakijczyk ucałował syna w czoło, wyciągnął kałasznikowa i ruszył w stronę konwoju który mieli osłaniać.-

-Świeca wal w niego.-powiedział Kuba.-

-Ale jego syn...

-Wal.

-Ale...

-Strzelaj k**wa!-wrzasnął Kuba.Krzysiek wystrzelił i trafił Irakijczyka prosto w głowę.A to wszystko na oczach irakijskiego chłopca.

                  ***

Krzysiek powoli budził się.W jego sali siedział Kuba.Rozmawiał przez telefon.Na widok budzącego się policjanta powiedział.-

-Krzysiek.-po braku reakcji nieco głośniej powtórzył.-

-Świeca.-Krzysiek spojrzał na niego zdziwiony.-

-Kuba? Co jest?!-spytał Zapała.-

-Świeca pamiętasz co się stało?-wtedy Krzyśkowi rozjaśniło się w głowie.-

-Widziałem Chaleda.Widziałem jak zrobił z siebie męczennika.

-Miałeś szczęście stary.W wybuchu zginęło 50 osób.

-I tak nie wrócę.Zaczekaj chwilę.Muszę gdzieś zadzwonić.-policjant wybrał numer  żony.-

-Krzysiek! Ty żyjesz!-krzyknęła do telefonu Emilka.Kuba mruknął-

-Wśród zabitych była 17 dzieci.-policjant spojrzał na Kubę i powiedział do Emilki.-

-Wracam do GROM-u.-Kuba uśmiechnął się chytrze,zadzwonił gdzieś  i powiedział.-

-Wchodzi w to.
KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ